Σκέψεις στο mixer...

Δεν ξαναβλέπω τηλεόραση, έχει αρχίσει να με εκνευρίζει αφάνταστα.
Άσε που κινδυνεύω να σπάσω καμιά οθόνη αν ξαναδώ παπά στα παράθυρα να με αποκαλεί ανώμαλο, λάθος της φύσης κτλ.
Την άλλη εβδομάδα αρχίζω εξετάσεις στην σχολή, δεν έχω ανοίξει βιβλίο και δεν το βλέπω να ανοίγω!
Είμαι στα πρόθυρα του να ληστέψω τράπεζα γιατί βαρέθηκα να είμαι άφραγκος (αλλά είμαι τόσο σπάταλος που σε μια εβδομάδα μπορεί να τα έχω φάει και να παραπονιέμαι πάλι, οπότε άστο!)
Με ξύπνησαν σήμερα πρωί πρωί, μου χτυπούσε την πόρτα μια κυρία η οποία έκανε έρανο για μια εκκλησία. Της είπα οτι η εκκλησία έχει λεφτά και αν θέλει να κάνει έναν έρανο για μένα που τα έχω μεγαλύτερη ανάγκη. Δεν δέχτηκε.
Η κολλητή μου με κοροιδεύει γιατί είμαι ερωτευμένος και όταν χτυπάει το τηλέφωνο κάνω σαν χαζοχαρούμενο!
Αλλά ευτυχώς που είμαι ερωτευμένος γιατί τα βλέπω όλα θετικά. Βέβαια και όταν δεν ήμουν, πάλι θετικά τα έβλεπα. Αλλά τώρα η αισιοδοξία μου έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο!
Άντε μωρό μου, πότε θα έρθει το Σαββατοκύριακο να φύγουμεεεεεεεε (θα πάμε εκδρομούλα!)
To βιντεάκι είναι το The real thing της Lisa Stansfield το οποίο (ξανα)ανακάλυψα πρόσφατα και ακούω μανιωδώς)

Hey, teacher, leave tha gays alone!

Είμαι στην σχολή, όπου κάθομαι μαζί με την κολλητή μου και ως συνήθως βαριόμαστε αφόρητα.
Αυτή παίζει με το κινητό της κι εγώ έχω στο ένα μου αυτί το ακουστικό απο το mp3 player και ακούω μουσική
μπας και περάσει λίγο πιο ανώδυνα η ώρα...
Ο καθηγητής είναι ένας συντηρητικός 50άρης που μέχρι να τελειώσει μια πρόταση είσαι ήδη στο 3ο όνειρο!
Και ξάφνου, τον ακούμε να λέει, "Εγώ αυτό το gay (!) δεν το δέχομαι και είμαι αντίθετος με το να μπορούν
να παντρευτούν"
Πεταγόμαστε ταυτόχρονα και οι δύο, πέφτουν κινητά και mp3, σταματούν όλοι οι συμμαθητές να μιλάνε γιατι
υποψιάζονται το τι θα επακολουθήσει, παίρνουμε θέσεις μάχης και αρχίζουμε τον αντίλογο.
Η κολλητή μου είναι straight αλλά απο τότε που άρχισε να κάνει παρέα μαζί μου έχει γίνει χειρότερη και
απο εμένα στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων!
Να φανταστείτε οτι μετα βίας με άφησε να αρθρώσω κουβέντα. Μόνο που δεν τον έβρισε τον καθηγητή για τις
απόψεις του. Αφού να φανταστείτε, φτάσαμε σε σημείο να προσπαθώ να την κάνω να χαλαρώσει γιατι τα είχε
πάρει στο κρανίο περισσότερο και απο εμένα. Ο καθηγητής μέχρι στιγμής απορεί γιατί τόση αντίδραση μέχρι
που μου λέει "Αν ήταν σωστό να είσαι gay θα γινόμουν κι εγώ κι εσύ"
"Εγώ είμαι του λέω, μια χαρά σωστό είναι οπότε μπορείτε να γίνετε κι εσείς αν θέλετε!Ποτέ δεν είναι αργά"
Κόκκαλο ο καθηγητής.
Η κολλητή : "Και αν ο φίλος μου θέλει να ολοκληρώσει την ευτυχία του με έναν άνθρωπο κάνοντας ένα γάμο πρέπει
να μπορεί να το κάνει. Εσείς που παντρευτήκατε καλύτερος είστε?" (αχ πόσο περίφανο με κάνεις!)
Ο καθηγητής συνεχίζει λέγοντας οτι ο θεσμός του γάμου είναι κάτι ιερό που δεν πρέπει να βεβηλωθεί.
Εγώ : "Δηλαδή οι γάμοι που γίνονται απο συμφέροντα ή αυτοί που κρατάνε λιγότερο και απο την τελετή δεν
είναι βεβήλωση του θεσμού, ο γάμος ομοφιλοφίλων θα ήταν"
Τελικά, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν καταλήξαμε σε κάποια συμφωνία περι του θέματος, απλά ο καθηγητής
σταμάτησε κάποια στιγμή να αντιπαρατίθεται και άλλαξε θέμα.
Το περιστατικό αυτό είναι μια μικρογραφία του τι γίνεται γενικότερα τον τελευταίο καιρό σχετικά με το θέμα.
Και ευελπιστώ πως κάποια στιγμή, θα σταματήσουν οι αντιπαραθέσεις, θα αλλάξουν θέμα αυτοί που τώρα έχουν
βάλει σκοπό της ζωής τους να "διασφαλίσουν την διατήρηση του θεσμού του γάμου" και θα αποκτήσουμε κι εμείς
τα ίδια νόμιμα δικαιώματα που έχει κάθε ετεροφιλόφιλο ζευγάρι.
Και στα δικά μας λοιπόν!

Age is just a number

Η ηιλικία είναι απο τα τελευταία πράγματα που κοιτάζω στον άλλο. Για άλλους παίζει πολύ σημαντικότερο ρόλο. Σε γενικές γραμμές μου αρέσουν οι άντρες που είναι μεγαλύτεροί μου, αλλά δεν έχω συγκεκριμένο target group.
Δεν θα απορρίψω η θα εκρίνω κάποιον λόγω ηλικίας.
Τον τελευταίο καιρό είμαι με κάποιον που έχει σχεδόν τα διπλά μου χρόνια.
Και καμιά φορά παρατηρώ περίεργα βλέμματα. Η ακούω "είναι πολύ μεγάλος για σένα".
So what?
Για μένα είναι ένας αριθμός. Δεν είναι η ηλικία που βλέπω όταν τον κοιτάζω.
Εγώ βλέπω κάποιον που με κάνει και νιώθω όμορφα.
Βλέπω ένα χαμόγελο που με κάνει να θέλω να τον φιλήσω.
Βλέπω κάποιον που με κάνει να γελάω.
Βλέπω μια ζεστή ματιά.
Βλέπω έναν όμορφο άνθρωπο.
Βλέπω έναν λόγο να χαμογελάω.
Βλέπω κάποιον που αρχίζω να ερωτεύομαι...
Και δεν με νοιάζουν τα περίεργα βλέμματα. Και αδιαφορώ αν αυτός άρχισε να κάνει sex όταν εγώ άρχισα να μιλάω (η προυπηρεσία ποτέ δεν έβλαψε κανέναν!)
Όταν τα πράγματα που σε ενώνουν με έναν άνθρωπο είναι ικανά να εξαφανίσουν τις διαφορές τότε δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.
Τα πράγματα που έχουν σημασία δεν περιλαμβάνουν αριθμούς, μεγέθη, στερεότυπα ή προκαταλήψεις.
Ο έρωτας δεν πρέπει να έχει λογική, ούτε να λογοκρίνουμε τα συναισθήματα.
Αν κάτι το νιώθεις σωστό τότε το πιθανότερο είναι να είναι σωστό...
Αν κάτι μου το λέει η καρδιά μου, θα το κάνω.
Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες...

Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος

Άλλη μια νέα αρχή...
Δεν είναι το πρώτο μου blog αυτό. Το προηγούμενο έχει κλείσει εδώ και κάποιο καιρό για διάφορους λόγους. Αλλά τελικά δεν μπορείς να μείνεις πολύ καιρό μακριά απο κάτι που αγαπάς. Επιστρέφω λοιπόν στον τόπο του εγκλήματος, αλλά νιώθω σαν να είναι πρώτη φορά. Ξεκινάω με τον ίδιο ενθουσιασμό που ξεκινάς κάθε τι καινούριο αλλά και με κάποια ανασφάλεια. Θυμάμαι άραγε να γράφω? Έχει μέρες που παιδεύομαι με το πρώτο αυτό ποστ. Αλλά ίσως είναι απλά το τράκ που νιώθεις ξεκινώντας κάτι νέο. Ευελπιστώ πως θα επανέλθω στα φυσιολογικά μου επίπεδα αρχίζοντας να ξαναγράφω.
Μου έλλειψε.
Η επικοινωνία, το να εκφράζομαι με αυτόν τον τρόπο, ακόμα και το να με βρίζουν για τις διαφορετικές μου απόψεις!
Fit to fly λοιπόν, έτοιμος δηλαδή να ξεκρεμάσω τα φτερά μου απο τον τοίχο και να αρχίσω πάλι τις περιπλανήσεις στον κόσμο της Blogόσφαιρας.
Να καταθέσω τα μικρά και μεγάλα μυστικά και να μοιραστώ τις ιστορίες μου.
Αυτά για την ώρα...
To be continued...